WandaVision bardzo podobał mi się na początku, później już tylko podobał. Póki bawili się sitcomami, póki widz miał jedynie domysły, zabawa była świetnia, ale gdzieś w połowie, a może i wcześniej, na raz odkryto wszystkie karty no i był już typowy Marvel, tyle że w formie serialu. Nadal oglądało się dobrze, ale już bez zachwytu. Na duży plus tytułowa para z ich świetną grą i chemią, na duży minus postać Agathy Harkness, która jak większość marvelowskich villianów, nie porwała. Choć wścibską sąsiadką była rewelacyjną!
A na dniach pochłonąłem pewną polską produkcję. Rojst. Odkąd do tego właśnie serialu Monika Brodka zrobiła rewelacyjny cover utworu Trojanowskiej, gdzieś tam byłem zainteresowany seansem, ale długo się zabieram za kolejne seriale, a do polskich to tym bardziej jeszcze nie mam zaufania. Pewnie błędnie i pewnie dużo już dobrych, polskich kryminałów, ale jak wspomniałem, mało oglądam, to i nie jestem na bieżąco.
No ale Rojst rewelacyjny. Jak dla mnie taki polski Detektyw - mamy sobie małe miasteczko, brutalną zbrodnię, brudny i trudny świat prostytucji, polityki, układów, nieszczęśliwych nastoletnich miłości, a wszystko to zaczyna się i kończy w pewnym lesie, który sam w sobie jest tu bohaterem i tak jak każdy z nich, ma swoją historię. Przez opowieść prowadzi nas jednak nie para gliniarzy, ale reporterów - Andrzej Seweryn to starszy, zgorzkniały, wypalony i próbujący wyrwać się z kraju, a Dawid Ogrodnik młody, ambitny, próbujący za wszelką cenę dojść prawdy, lecz nie znający jeszcze życia na tyle, by wiedzieć kiedy odpuścić. No i oczywiście akcja dzieje się w latach 80-tych i jak dla mnie jest to chyba najlepiej pokazany PRL - nie tylko rewelacyjnie dobrana muzyka i wierne, ponure scenografie, ale też teksty, zachowania i mentalność bohaterów mocno podkreślają, że to dawny, zupełnie inny świat.
Wyjadaczy kryminałów pewnie nie usatysfakcjonuje sam scenariusz, który ostatecznie może i nie daje nam mocno odkrywczej historii, ale za to pokazanej w bardzo klimatyczny i poruszający sposób.
No i jeszcze na zachętę udział Piotra Fronczewskiego - może i nie za duży, ale zawsze miło tego Pana zarówno ujrzeć, jak i usłyszeć oraz bardziej znacząca niż się spodziewałem rola Marka Dyjaka, jednego z bardziej lubianych przeze mnie polskich bardów.
A na dniach pochłonąłem pewną polską produkcję. Rojst. Odkąd do tego właśnie serialu Monika Brodka zrobiła rewelacyjny cover utworu Trojanowskiej, gdzieś tam byłem zainteresowany seansem, ale długo się zabieram za kolejne seriale, a do polskich to tym bardziej jeszcze nie mam zaufania. Pewnie błędnie i pewnie dużo już dobrych, polskich kryminałów, ale jak wspomniałem, mało oglądam, to i nie jestem na bieżąco.
No ale Rojst rewelacyjny. Jak dla mnie taki polski Detektyw - mamy sobie małe miasteczko, brutalną zbrodnię, brudny i trudny świat prostytucji, polityki, układów, nieszczęśliwych nastoletnich miłości, a wszystko to zaczyna się i kończy w pewnym lesie, który sam w sobie jest tu bohaterem i tak jak każdy z nich, ma swoją historię. Przez opowieść prowadzi nas jednak nie para gliniarzy, ale reporterów - Andrzej Seweryn to starszy, zgorzkniały, wypalony i próbujący wyrwać się z kraju, a Dawid Ogrodnik młody, ambitny, próbujący za wszelką cenę dojść prawdy, lecz nie znający jeszcze życia na tyle, by wiedzieć kiedy odpuścić. No i oczywiście akcja dzieje się w latach 80-tych i jak dla mnie jest to chyba najlepiej pokazany PRL - nie tylko rewelacyjnie dobrana muzyka i wierne, ponure scenografie, ale też teksty, zachowania i mentalność bohaterów mocno podkreślają, że to dawny, zupełnie inny świat.
Wyjadaczy kryminałów pewnie nie usatysfakcjonuje sam scenariusz, który ostatecznie może i nie daje nam mocno odkrywczej historii, ale za to pokazanej w bardzo klimatyczny i poruszający sposób.
No i jeszcze na zachętę udział Piotra Fronczewskiego - może i nie za duży, ale zawsze miło tego Pana zarówno ujrzeć, jak i usłyszeć oraz bardziej znacząca niż się spodziewałem rola Marka Dyjaka, jednego z bardziej lubianych przeze mnie polskich bardów.